MOSES BLOG

პირველ რიგში მინდა აღვნიშნო, რომ მე ის თაობა ვარ რომელიც მასწავლებლის დანახვაზე ნებისმიერ სიტუაციაში, ქვეცნობიერში ჩაშენებული პატივისცემის გამო ფეხზე დგებოდა და უდიდესი რიდი და მოკრძალება მაქვს დღემდე მათ მიმართ, ასევე ჩემი ბავშვობიდან დღემდე ჩემი ოჯახის ორი წევრი, საამაყოდ წარმატებული სკოლამდელი აღზრდის დაწესებულების მუშაკია და სისტემას კარგად ვიცნობ. ასე რომ ავი აზრები თავიდანვე შეგიძლიათ გამორიცხოთ. ბოლო დროს, რამოდენიმე მშობელი დამიკავშირდა და მკითხა რჩევა, როგორ მოქცეულიყო როდესაც მათ განსაკუთრებული საჭიროებების მქონე შვილს სკოლამდელი  აღზრდის დაწესებულების ხელმძღვანელები ბაღში მიღებაზე უარს ეუბნებოდნენ. ხშირ შემთხვევაში ისინი ამას აგრესიული, შეურაცხმყოფელი ტონით და ერთ შემთხვევაში ფიზიკური შეხებითაც გამოხატავდნენ. რა თქმა უნდა კონკრეტული სახელი და გვარებით ჯერ არ ვისაუბრებ.  ვინც მიცნობს იცის ჩემი დამოკიდებულება ასეთი შემთხვევების შესახებ, ბოლომდე შემიძლია გავყვე ნებისმიერ სიტუაციაში, ვინც ჩვენს შვილებს უსამართლოდ შეეხება ნებისმიერ კონტექსტში, ოღონდ რა თქმა უნდა ჩემი პრ

     ორ რამეზე შევთანხმდეთ: 1) ეს ბანერი არის სარეკლამო ( ანუ ინფორმაციაა კლიენტის მოზიდვის მიზნით ). 2) არის ,,ბიზნეს პრასტიტუტკობის" დამადასტურებელი კიდევ ერთი მატერიალური გამოხატულება (ანუ შემოსავლის მიღების მიზნით ყველაფერი მოსულა). არაერთხელ დამიწერია შშმ პირების მიმართ საზოგადოების დამოკიდებულების შესახებ. ამ ბანერზე ერთი შეხედვით ქველმოქმედება და ჰუმანურობის გამოხატულება ჩანს თუმცა, მე ვარ უსაყვარლესი შშმ ბავშვის მამა და ვამბობ: - ჩემს შვილს არ სჭირდება მითუმეტეს რეკრეაციულ ზონაში თავისი სტატუსის ხაზგასმა და კიდევ ერთხელ იმის წამოძახება რომ შშმ პირია. - ჩემს შვილს არ სჭირდება თავისი სტატუსიდან, ჯანმრთელობის მდგომარეობიდან გამომდინარე სიბრალული. -მე არ მჭირდება ჩემი შვილის სტატუსიდან გამომდინარე უფასო ჩაი და ყავა. ქართული მარკეტინგული სხარტულების გათვალისწინებით სინამდვილეში: - ეს შშმ ,,პიარ აქცია" გათვლილია არა შშმ პირებზე არამედ  ამ ქველმოქმედებთ მოხიბლულ ადამიანებზე, ჩვენზე ხომ გულისამაჩუყებელი ტექსტები ყველაზე მეტად მოქმედებს და გვიზიდავს. -

კაშია ჩავაქვაოთ! შემდეგ: ეკლესიაში წავიდეთ და მუხლები გადავიტყავოთ, შემდეგ საქართველოს სიყვარულში მინიმუმ 3 ლიტრიანი რამოდენიმე ყანწი გამოვცალოთ, ღიპი მოვიფხანოთ და დავიძინოთ ხვრინვის თანხლებით. შედეგად: ლარი დასტაბილურდება, დემოკრატიის ხარისხი აპიკდება, ეკონომიკა აყვავდება, რა თქმა უნდა კაშიას სამკლაურით წართმეული ქართველობა ჩვენ დაგვრჩება და იბერია გაბრწყინდება! #მახათიფორევერ

აღშფოთებული ქალბატონის სტატია წავიკითხე. ქალს შეხვდა რომელიც, რომელიღაც ქვეყანაში ოცი წელი მოხუცს უვლიდა იმისათვის რომ შვილებისთვის მიეხედა. მერე ჩამოვიდა და შვილებმა თავისივე ფულით ნაყიდ საწოლზე დაჯდომის უფლებაც არ მისცეს, არ აფასებდნენ და იძულებული გახადეს თავიაანთი დამოკიდებულებით სამუდამოდ წასულიყო. - დაიწყო განკითხვები ქართველურად შვილების მიმართ.... მაგრამ  მე დედებს ვკითხავდი, აბა რა გეგონათ? თვისი გამოგზავნილი ფულით შვილები მის სიყვარულს ,, იყიდიდნენ" , სითბოს თუ ადამიანობას? იმ ადამიანებთან მაქვს კითხვა ,,თავგანწირულ დედებს" რომ ამართლებენ : რომელ ასაკში არ სჭირდებათ დედა? იქნებ ერთმანეთის განკითხვის ნაცვლად, იმაზე ეფიქრათ რაშია პრობლემა და რატომ ხდება მსგავსი შემთხვევები? როტომ ფიქრობენ რომ მათი გამოგზავნილი თანხით ყველაფრით უზრუნველყოფენ შვილებს? ( არა და ყველაფერი აკლიათ, რაც რეალურად მნიშვნელოვანია დედის სითბო, მზრუნველობა და ა. შ.) არ მესმის იმ დედების რომლებიც ტოვებენ შვილებს - ნებისმიერი მიზეზით და ფიქრობენ რომ ვინმე ან რაიმე შეუცვლის მათ მის

                    დაფიქრდი ვის ეხმარები! ეს ალბათ ყველას გვინახავს და ყველას გვქონია შეხება მათთან. ავადმყოფის, ძირითადად ბავშვების ფოტოებით შეფუთული მინის ყუთით შეიარაღებული მოძალადეები. ისინი ყველგან არიან, საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილებში, მეტროს ვაგონებში და მეტიც ადმინისტრაციულ შენობებსა და სხვადასხვა სამსახურების ოფისებშიც ხშირად შეხვდებით. უმეტესად მძიმე დაავადებებით მანიპულირებენ და ხშირ შემთხვევაში ფოტოზე ასახული ადამიანი და მათ მიერ წარმოთქმული მისი სახელი და გვარი სრულიად შორსაა რეალობისგან. გვთხოვენ დავეხმაროთ რადგან ჩვენს მიერ გაღებული ნებისმიერი რაოდენობის თანხა მათთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია, სასურველი შედეგის მიღწევისას კი გაურკვეველი წარმოშობის სიტყვებით გულანთებულად ილოცებიან. თავიდან ისინი სულ რამოდენიმე იყვნენ ახლა კი შესამჩნევად გამრავლდნენ და მსხვერპლების ,,შებმის“ ტაქტიკაც შეცვალეს. მე არასდროს ვეხმარები მათ! რადგან ზუსტად ვიცი რომ ეს ,,სექტა“ გარკვეული კორპორაციაა, რომელიც პირამიდული სისტემით მუშაობს. ჩვეულებრივი სამსახურია მა

       ვერ ვიტან! ვერ ვიტან! ხურდებს,  ბოზებს და ქურდებს. ნაგვიან ქუჩებს, გამოშრალ ტუჩებს, სიყვარულს უძღებს, ვინც სინქრონს ურევს. ვერ ვიტან! სუსტებს, ძლიერს რომ უცქერს, ვერ ვიტან! სულების ლუციფერ შუქებს. ვერ ვიტან! ქალებს სიძვისგან დამპლებს, ვერ ვიტან ფარებს სახეს რომ მალავს,  ვერ ვიტან ნიღაბს, რომელიც არ მაქვს. ვერ ვიტან ღრუბლებს- სხივების ქურდებს, ვერ ვიტან ქალაქს- სატანის ბუდეს. ვერ ვიტან სიტყვას ღალატს რომ ურევს, ვერ ვიტან ცრემლებს გულს ზემოთ მცმუკებს. ვერ ვიტან! ღამეს სინათლის მშთანთქმელს, ვერ ვიტან ზურგის უკნიდან სათქმელს. ვერ ვიტან რწმენაზე  დახარჯულ ფულებს სატანისტების ჯვრიან საგულეს ვერ ვიტან ხურდებს ბოზებს და ქურდებს, ვერ ვიტან ჩემს თავს ყველაფრის მყურებს!

ზაფხულის ცხელი დღეებისგან თავის დასაღწევად მეგობრებმა დავიწყეთ ფიქრი თუ სად შეიძლებოდა წავსულიყავით. ერთ-ერთმა მეგობარმა ასეთ ადგილად შავი კლდეების ტბა დაასახელა, რომელზეც მანამდე არაფერი მსმენია. რა თქმა უნდა პრაქტიკიდან გამომდინარე დაუყოვნებლივ გუგლის საძიებო სისტემას მივაშურე, სადაც არც თუ ისე ინფორმაციული მასალები აღმოჩნდა აღნიშნული ადგილის შესახებ. ფორუმებზე განიხილებოდა როგორც ერთ-ერთი ურთულესი მარშუტი რომლის დაძლევაც ბევრმა ვერ შეძლო. ჩემს მრავალრიცხოვან ,,ფბ" მეგობრებში მხოლოდ ერთი აღმოჩნდა ვინც ტბა მოინახულა  და მისგან ისეთი რჩევები მივიღეთ რომლის ჭეშმარიტებაშიც მთელი გზა ვრწმუნდებოდი. განსაკუთრებით ერთი ფრაზა დამამახსოვრდა ,, დამიჯერე შენ თუ მანდ ასვლას შეძლებ, დაუძლევლად ცხოვრებაში აღარაფერი მოგეჩვენებაო“. დაიწყო მზადება, ერთი ზუსტად ვიცოდით იქ ზედმეტი ნივთები მხოლოდ პრობლემას შეგვიქმნიდა, ამიტომ მინიმალისტურად განვსაზღვრეთ თან წასაღები ნივთების და საკვების სია,  მივაშურეთ ლაგოდეხის ნაკრძალის ადმინისტრაციას სადაც ძველ რუკაზე ,,ფარმაცევტის ღიმილით" წიგნშ