შშმ ,,მდგომარეობა"

ცოტა ხნის წინ ერთი გოგო დამიკავშირდა, მითხრა რომ ნაშრომს წერდა ინკლუზიური განათლების შესახებ, ძრითადად დღევანდელი, არსებული შშმ პირების მდგომარეობის დადებითი და უარყოფითი მხარეები აინტერესებდა, მთხოვა ნებართვა ჩემი ბლოგის გამოყენების შესახებ , ჩაიწერა ინტერვიუ და ესეც მისი შემოკლებული ვარიანტი ..

ძალიან კარგი და საინტერესო თემაა, აქტუალური. სამწუხაროდ ბევრი არ ეხება ამ თემას და სწორედ ეგაა მნიშვნელოვანი პრობლემა. მიხარია თუ ვინმე ამ თემით ინტერესდება. მთავარი ,,მოსაგვარებელი“ დღეს რაცაა  საზოგადოების მხრიდან ( ნებისმიერი ჯგუფი) არასწორი დამოკიდებულებაა, ამაზე ძალიან ბევრი საუბარი შეიძლება.

-მეორე არის სახელმწიფოს მხრიდან არასათანადო ყურადღება ჯანდაცვის ხელმისაწვდომობის კონტექსტში.

- ასევე მნიშვნელოვანია მშობლის მხრიდან პესიმისტური დამოკიდებულება , (ხელის ჩაქნევა, დასტრესვა, თავის დადანაშაულება და ა.შ) რაც ყველაზე დიდი დანაშაულად მიმაჩნია პრობლემების  ჩამონათვალში, ბევრი მშობელი  მალავს არ საუბრობს ამაზე რაც ჩემი აზრით უფრო აღრმავებს პრობლემას.  

 თავისთავად ის რომ დღითიდღე მეტი ადამიანი ინტერესდება შშმ პირების მდგომარეობით ქვეყანაში, ესეც დადებითად შეიძლება ჩაითვალოს.

გარდა ამისა სკოლამდელი და ზოგადსაგანმანათლებლო დაწესებულებებში შეიმჩნევა გარკვეული სასიკეთო ნაბიჯები ამ კუთხით, სკოლებში არის სპეციალური ოთახები ინკლუზიური განათლებისათვის, ინვენტარი და ა. შ.

 შემდეგი დადებითი არის ის, რომ  მკურნალობის თანამედროვე მეთოდებმა მოაღწია ჩვენამდე და თუ შევადარებთ ადრეულ და დღევანდელ სიტუაციებს წინსვლა თვალშისაცემია, ანუ დღეს მხოლოდ ერთი სარეაბილიტაციო თერაპია აღარაა , არის რამოდენიმე ასევე ტექნოლოგიურადაც განვითარდა შედარებით სარეაბილიტაციო ცენტრები, მაგრამ უფრო მეტია საჭირო ...

მოკლედ და რაც შეეხება სახელმწიფოს მხრიდან დამოკიდებულებას მე თვითონ სახელმწიფო სტრუქტურაში ვმუშაობ და სიტუაცია კარგად ვიცი ,,შიგნიდან და გარედანაც“:

1) როგორც ვიცით სარეაბილიტაციო კურსები არის გრძელვადიანი, სისტემატიური და ძვირადღირებული. სახელმწიფო კი აფინანსებს მხოლოდ ერთ სარეაბილიტაციო ცენტრს . საიდანაც ჩემი შვილი წამოვიყვანე შედეგის არ ქონის  გამო და ახლა დადის სხვა თერაპიაზე რომელმაც კარგი შედეგი მოგვცა, მაგრამ იქ მაქსიმუმ შესაძლებელია წელიწადში ერთხელ მუნიციპალიტეტმა დაგიფინანასოს ერთი კურსი როდესაც წლის განმავლობაში მუდმივად გესაჭიროება იქ სიარული.

2) შშმ ბავშვებს არ აქვთ განსაკუთრებული საჭიროების სამედიცინო შეღავათები ანუ სამედიცინო მომსახურება ფინანსდება ისე როგორც არა შშმ ბავშვის და არც ერთ ძვირადღირებული გამოკვლევა არ ფინანსდება. საშუალოდ თვეში ერთი ბავშვის რეაბილიტაციას კარგ ცენტრში 1500-2500 ლარი ჭირდება და ამას როდესაც კიდევ ემატება 500-1000 ლარი ერთ გამოკვლევაში სიტუაცია უფრო რთულდება, მითუმეტეს  თუ გავითვალისწინებთ რომ ყველას ერთნაირი ფინანსური შესაძლებლობები არ გვაქვს. 

3) არ აფინანასებს სახელმწიფო პროგრამები საზღვარგარეთ მკურნალობას და ეს ასევე დიდი პრობლემაა, დიდ თანხებთან დაკავშირებული, არავითარ შემთხვევაში არ უნდა გავიგოთ ისე რომ სახელმწიფოს ბრალია ბავშვები რომ ასე არიან, უბრალოდ გვერდში დგომა უნდა ვიგრძნოთ (მინიმუმ სხვა დაავადებებთან გათანაბრების ასპექტში მაინც ამ კუთხით).

ჯერ ჩემი შვილი სკოლის ასაკის არაა და ბევრს ვერ ვიტყვი სკოლაში ინკულზიური განათლების პრობლემებზე, მაგრამ ერთი ზუსტად ვიცი რომ სპეციალიტები - დიდი პრობლემაა, ანუ ფაქტიურად არ არიან და რაც არ უნდა კურსები უტარო ადამიანს, ის სპეციალისტი ვერ გახდება სპეციალური განათლების გარეშე.  თან ინკლუზიური განათლება ძალიან ფართოა და დიდი მასშტაბის განათლებას და  გამოცდილებას საჭიროებს.

სხვადასხვა სოციალური პროექტები, (მედია საშუალებები, სოციალური აქტივობები და ა. შ) ჩემი აზრით ეს არის მთავარი ბერკეტი საზოგადოებისათვის ინფორმაციის მიწოდებაის პროცესში, რაც ბევრ პრობლემას გადაჭრის შშმ პირების მდგომარეობის გაუმჯობესების საკითხში.