მამებო - ისინი ჩვენი შვილები არიან!

მაშინ ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი ეტაპი იდგა როდესაც უკვე მეორედ გავხდი მამა და ამ უსაზღვრო ემოციამ იმდენად შემიპყრო, ვერც კი წარმომედგინა რომ ეს მოცემულობა შეიცვლებოდა იმდროისათვის წარმოუდგენელი და დაუჯერებელი რეალობის წინაშე აღმოვჩნდებოდი. როდესაც პირველად დიაგნოზი მითხრა ექიმმა ვერ გავიაზრე, მეგონა შეცდომა იყო, რაღაც შეეშალათ, სხვა ბავშვზე საუბრობდნენ და არა ჩემს შვილზე, რომელსაც ცხრა თვე მუცლად ყოფნიდანვე ვუვლიდი და ვეფერებოდი. ჩემებმა პირველად მნახეს მაშინ სულ თეთრი....

დამეთანხმებით ყველა მანამდე ამ საკითხთან შეხების არ მქონე ადამიანს  ცერებრალური დამბლის დიაგნოზის გაგონებისას თვალწინ ამ დაავადების ერთ-ერთი მძიმე ფორმის მქონე ბავშვი წარმოგვიდგება. მას ფიზიკურად არაფერი ეტყობოდა  თუმცა ახლანდელი გადასახედიდან, ამდენი ინფორმაცია რომ მქონოდა აუცილებლად შევატყობდი და რეაგირებაც უკეთეს შედეგს გამოიღებდა.

თავდაპირველად არაღიარებით გავურბოდი რეალობას ჩემში, თავს ვაჯერებდი რომ პრობლემა არ არსებობდა, შემდეგ დაიწყო დეპრესია, ფიქრი იმაზე რატომ  ჩემს შვილს, დავიწყე საკუთარ თავში დაავადების გამომწვევი მიზეზის ძიება და თითიდან გამოწოვილ იმედებზე ჩაჭიდება.

საბედნიეროდ გაურკვევლობა-დეპრესიის პერიოდი მალე დავამარცხე და მივხვდი რომ ეს დროის მხოლოდ ფუჭი ხარჯვა იყო და ამით ვერაფერს ვშველოდი ჩემს შვილს. მოვიძიე ინტერნეტში ინფორმაცია დაავადებისა და მისი მკურნალობის მეთოდების შესახებ, პარალელურად გრძელდებოდა ექიმებთან დაუსრულებელი ვიზიტების რიგი, შევხვდი უამრავი მსგავსი პრობლემის მქონე ბავშვის მშობელს, ყველგან და ყველაფერში ვეძებდი იმედს, ყურადღებით ვუსმენდი და ვითვალისწინებდი ექიმების რჩევას და სხვა ბავშვების მშობლებისაგან გაზიარებულ გამოცდილებას.

სამწუხაროდ ჩემი ცხოვრების ყოველ ნაბიჯზე  მიწევს ჩემი ჩართულობით და საკითხთან მიმართებაში არსებული ინფორმირებულობის გამო გაოცებული გამომეტყველების და წამონასროლების ,,გატარება“, თუმცა  ვერ ვხვდები რატომაა ეს ყველაფერი უჩვეულო? და ბოლო დროს ეს გაღიზიანებასაც კი იწვევს ჩემში.

 აღმოჩნდა რომ ამ პრობლემასთან ბრძოლის ყველა ეტაპზე, თურმე მშობლები იყოფიან  დედებად და მამებად. სამწუხაროდ კაცების უმრავლესობა ფიქრობს/ან და უნებურად ასე გამოსდის  რომ მისი მონაწილეობა არაფრის მომცემია ზოგადად შვილებთან და მითუმეტეს განსაკუთრებული საჭიროებების მქონე ბავშვების ჯანმრთელობის გაუმჯობესების პროცესში, ან მისი მოვალეობა მხოლოდ ლიტრიანი ყანწიდან შვილების სადღეგრძელოს შესმა გონია....

მამებო, ჩემო ძმებო, მინდა გითხრათ და გთხოვოთ რომ:

-         მშობელი ეს არის დედის და მამის ერთობლიობა და ორივე აბსოლიტურად თანაბრად ვალდებულია იზრუნოს შვილზე, როგორიც არ უნდა იყოს ის.

-         ნუ ,,დაიგრუზებით“ ჩვენი პრობლემების გამო, აღიარეთ ის პირველივე ეტაპზე და დაიწყეთ მთელი ძალებით ბრძოლა შვილების მდგომარეობის გასუმჯობესებლად.

-         ნუ დაიწყებთ მარტივი გამოსავლის ან/და წარმოდგენითი შვებების ძიებას (ნარკომანია, ალკოჰილიზმი და ა. შ) ამით მხოლოდ გააუარესებთ მდგომარეობას.

-         ნუ დაადანაშაულებთ  საკუთარ თავს ან დედებს, მსგავსი დიაგნოზები არავის ბრალი არაა.

-         ნუ დატოვებთ ქალებს მარტო ბავშვებით ხელში ბავშვების დიაგნოზების გამო (ხშირი შემთხვევებია) დამიჯერეთ ჩვენ მეტად ძლიერები ვართ.

-         არანაირად არაა სირცხვილი კაცის მიერ ბავშვის მოვლა, პამპერსის გამოცვლა თუ საჭმლის მომზადება და თუ ვინმე ასე ფიქრობს გეტყვით რომ მე ცოცხალი ვარ.

და ბოლოს რატომ გახდა ჩემი ამდენი საუბარი საჭირო, ისინი ხომ ჩვენი შვილები არიან, მესმის რომ ძნელია ეს ყველაფერი,  არაა ადვილი, უამრავი ურთულესი ეტაპის გადალახვა განსაკუთრებული საჭიროებების მქონე ბავშვების ცხოვრებაში. მაგრამ დამიჯერეთ ერთობით ყველაფერი შესაძლებელია. ხშირად ჩაეხუტეთ თქვენს შვილებს, იზრუნეთ ქალების ტოლად და მინდა დაგაჯეროთ რომ ორივე მშობლის თანაბარი ჩართულობით  ჩვენი შვილების მდგომარეობა ბევრად გაუმჯობესდება.

 დღითი დღე ნათელი - მეტს შთანთქავს ბნელს,

ყოველ წუთს იმედი - გვაჯერებს ღმერთს,

წამი სიხარულის- გვავიწყებს ძნელს,

დიდი სიყვარული - ამარცხებს სენს!

“It was the happiest period of time when I found out that I would be the father of a second child; I couldn't imagine anything that could take away from this happiness. Even when I first heard my son's diagnosis I thought it was a mistake, that the doctor was talking about another child. My family saw me turn pale . . .

Don't you agree that when you hear the term "Cerebral Palsy" you imagine the severest form of this diagnosis? Yet, when my son was born it was impossible to tell by looking at him that he had Cerebral Palsy. And so, in the beginning I tried to run away from the truth. I tried to convince myself that there weren't any problems. Then I started to be depressed. I kept thinking about why God had chosen me. I wondered what sin I had comitted to be so punished.

Fortunately, I defeated depression before too long and realized that it was just a waste of time and harmful for my child. I started researching the disorder online, searching for information and treatment. I met a lot of parents of children with the same diagnosis. I listened to everyone carefully and considered their advice. I started to find hope everywhere.

People are always amazed by my involvement and knowledge in this field. In fact, in this arena parents are divided into two groups: mothers and fathers. The majority of fathers think that their involvement in their child's development is not necessary at all. They think it's better to drink a toast to their children.

Fathers should understand that it isn't anyone's fault that they have a child with problems. These children need their parents, both father and mother. Both parents have an equal responsiblity to care for their children. Fathers caring for children, feeding them, changing diapers is not weak.

I understand that there is so much disappointment, but that does not give us the right to abandon our children. Trust me, when both parents are equally involved in their child’s everyday life much more progress will take place. One can look at my family to see that this is true."